Blog – Emigreren, droom of werkelijkheid?

Het roer om, een B&B beginnen aan de kust of een kasteel opknappen a la de Meilandjes, we dromen er allemaal wel eens van. Het leven omgooien, de dagen anders indelen. Nu ambieer ik geen B&B maar kan ik wel met groot verlangen kijken naar schrijfsters die een tweede huis hebben in Zuid—Spanje, op Ibiza of in Portugal. Een plek waar je je kunt terugtrekken van het alledaagse en er niets anders in je hoofd ronddwarrelt dan het verhaal waar je aan werkt. 

No hay mayor dificultad

que la poca voluntad…

Voor de pandemie waren Remco en ik begonnen aan Spaanse les, helaas stopte dat na vier keer. Het idee was toen nog om een investeringsobject te kopen waar we later zelf van zouden kunnen genieten. Dat was mijn doel. De planner The Sanny Side Up, van Sanny Zoekt Geluk daagde me uit mijn dromen en doelen op te schrijven. Stipt op een staat nog steeds een huis in Spanje binnen nu en twee jaar.

Als corona ons iets geleerd heeft dan is dat wel dat we weten dat mijn man zijn bedrijf vanaf elke plaats ter wereld, met een sterke internetverbinding, kan runnen. Zomaar ineens zijn er nieuwe mogelijkheden ontstaan. Durven we echt ook maar te denken aan emigreren? 

Naar Málaga verhuizen was een droom die we voor later bewaarden, waar we op hoopten als we met pensioen zouden gaan, of de loterij zouden winnen. Maar wat als later niet komt? Garanties zijn er niet en een slecht nieuws gesprek bij de huisarts kan ervoor zorgen dat je leven er ineens heel anders uitziet. 

Waarom uitstellen, als je het nu kunt doen? We beseffen ons heel goed dat er onder de Spaanse zon ook gewerkt moet worden. Dat de was gedaan moet worden en er elke avond eten op tafel moet staan. Het is dan geen vakantie meer dat snappen we en dat is niet erg. We houden van ons werk, al kan het voor mijn man soms een tandje meer tranquilo. Het gaat om de ervaring, om het wennen aan een nieuwe omgeving, om erachter te komen of het ons lukt. Maar goed, ik ben dan ook niet erg honkvast. Ik ben zo vaak verhuisd in mijn leven in Nederland en Australië, ik weet dat geluk in jezelf zit. Thuis is waar de mensen zijn van wie je houdt. 

Is het dan zo makkelijk? Gewoon spullen pakken en gaan? Nee. In de eerste plaats is het zo dat de huizenmarkt in Spanje heel anders is dan in Nederland en kun je niet zomaar iets kopen. Daarover in een volgend blog meer, want zover zijn we nog lang niet. 

We hebben een zoon van 11 jaar die er niet aan moet denken zijn vertrouwde plek te verlaten. Ik mag niet eens een kast verplaatsen op zijn kamer, of een nieuwe kleur op zijn wand smeren, laat staan verhuizen naar een ander land. Je kunt zoiets ook niet van de ene op de andere dag mededelen aan een kind. Onze meiden zijn beide volwassen, dus dat is geen probleem. Nicole woont en studeert in Groningen, zij is ons meest avontuurlijke kind en ik weet zeker dat ze mee zou gaan als ze nog thuis zou wonen. Amber is 18 jaar, woont nog bij ons en vindt het geen slecht idee om een tussenjaar te nemen.:) Er zijn er dus al twee voor. Om aan het idee te wennen heb ik een beelddossier gemaakt waar iedereen aanvullingen op mag hebben. Deze hangt op de deur van mijn minibibliotheek en iedereen die naar boven loopt kan het zien. Zo maak ik de droom een klein beetje zichtbaar. Het eerste zaadje is geplant.

Wanneer is het goede moment? Is die er ooit? Moeten we wachten tot ook Daan volwassen is en Amber uit huis is? We wonen nu op een hele mooie plek, we hebben het goed. Ons huis is net helemaal naar ons zin en ik geniet daar nog elke dag van. Ja, zelfs op de regenachtige dagen. Waarom zouden we iets veranderen als het goed gaat? Of is het juist krachtiger om de stap te nemen vanuit geluk in plaats vanuit een vlucht? Willen we dit omdat het kan? Omdat we het avontuur aan willen gaan? Is het een soort midlife? Mijn man wordt tenslotte 50 dit jaar (sorry schat, je lijkt net 40). Of is het omdat we, als we 80 zijn niet willen denken, hadden we maar… 

Mik op de maan. Zelfs als je mist, kom je altijd ergens tussen de sterren terecht. ~ Les Brown

Er zijn zoveel vragen waar we geen antwoord op hebben. Maar, met niets doen gebeurt er ook niets is mijn motto. Er staat echt niet iemand op mijn 67ste verjaardag voor de deur met de sleutel van een Spaanse Finca op een toplocatie. Daar is toch ook niks aan? Het gaat juist om het avontuur het ontdekken, je kop stoten en doorgaan, het bewandelen van het pad zonder de uitkomst te weten. Mijn man denkt daar soms heel anders over, en dat is maar goed ook want dat houdt ons in balans…;)

Dus, we hebben besloten stap voor stap aan ons avontuur te beginnen. De tickets zijn geboekt en in de herfstvakantie gaan we naar Malaga en de omgeving met een nieuwe blik te bekijken. 

Graag neem ik jullie mee op onze reis en zal ik hier verslag doen van waar we tegenaan lopen en zal ik foto’s en filmpjes delen op onze socials. Het kan zomaar zo zijn dat we tijdens onze zoektocht erachter komen dat het niets voor ons is en dat is ook okay. Dan hebben we het in iedergeval geprobeerd en onderzocht.

Liefs Marcia