Nog voor de wekker is gegaan trek ik mijn joggingbroek en hoodie aan. Ik sluip naar beneden, de trap kraakt en de hondjes ontwaken. Ze trippelen blij achter me aan. Vandaag mag ik eigenlijk in bed blijven. Uitslapen en wachten op ontbijt op bed, maar ik ben te onrustig.
Beneden is het donker, stil en het ruikt naar dennennaalden vermengd met de geur van vanille geurstokjes. Ik doe de kerstboomverlichting aan en laat de andere lampen nog even uit, ik wil nog niet helemaal ontwaken. Mijn cadeautjes liggen onder de kerstboom ingepakt met goud en groen cadeaupapier. Ik onderdruk de neiging ze op te pakken en ermee te schudden. Ik zet de koffiemachine aan en doe de gordijnen een klein stukje open. De lampjes die we aan de steiger hebben gehangen branden nog. Ze reflecteren fel op het stille water. Er staat geen zuchtje wind. Nog twaalf dagen en dan vliegen we weer naar Spanje, ik word blij van die gedachte.
De koffie is kaar, ik vul een mok en kruip ermee op de bank. De hondjes springen erbij en krullen zich tegen me aan. Zij vinden het ook nog te vroeg voor een wandeling. Vijfenveertig ben ik geworden vandaag. ‘Leeftijd is maar een getal,’ zegt men vaak, toch voel ik me anders. Ik ervaar meer rust. Ik voel minder geldingsdrang en ik maak me meestal niet meer druk om de onbenulligheden waar ik me vroeger over kon opwinden.
Mijn spieren zijn stijf in de ochtend. Ze sputteren tegen tijdens het sporten en mopperen als ik te lang wandel. Ik probeer mijn hormonen onder controle te houden door gezond te eten en voldoende te bewegen. Ik drink veel water en soms wijn voor de balans.;) Mijn grijze haren verstop ik tussen mijn blonde lokken en af en toe gaat er een botoxspuit in die ene frons, die al te diep was toen ik dertig was. Dit alles moet het totale verval tegengaan en het is een gevecht tegen de zwaartekracht. Maar ik zeur niet.
Ik voel me prima, ik ben redelijk fit en ik ben waar ik wil zijn qua liefde, gezin, werk en inkomen. Het is het getal van mijn leeftijd wat mij het meest aanvliegt. Mijn moeder was achtenvijftig toen ze overleed, mijn man wordt volgende maand vijftig. Als mijn moeder had geweten dat ze niet oud zou worden, had ze dan andere keuzes gemaakt? Ik kan het haar niet meer vragen. Het is niet zo dat ik bang ben voor de dood, of mijn leven erdoorheen wil jagen. Maar waarom zouden we onze dromen uitstellen tot we met pensioen gaan? Wie zegt ons dat we dat halen? En als we risico’s nemen, wat is het ergste wat er kan gebeuren?
In the end we only regret the chances we didn’t take.
In mijn blog Emigreren, droom of werkelijkheid vertel ik over onze droom. Volledig emigreren is nu nog te vroeg, maar we hebben inmiddels eerste stappen gezet en zijn actief opzoek naar een Finca in het binnenland van Andalusië, regio Málaga.
Voor nu, een vakantiewoning en voor later, een vaste plek. De Spaanse makelaarswereld is een soort wilde westen in vastgoed, daarover in een volgend blog meer.
Is het slim? Doen we er goed aan? Geen idee. Zekerheden hebben we niet, maar we gaan het avontuur aan. Als ik geluk heb en in goede gezondheid tachtig mag worden kan ik in ieder geval zeggen. ‘We hebben het geprobeerd.’
Leven in angst is geen leven
Als corona ons iets heeft geleerd is dat ons leven er snel anders uit kan zien dan verwacht. Stel niet uit wat je nu kunt doen, laat angst niet je raadgever zijn.
Liefs Marcia
Note van de schrijver:
Dit blog is in december geschreven en op 29 januari gepubliceerd. Er zijn inmiddels ontwikkelingen, zondag vertrek ik alleen naar Malaga om een aantal woningen te bekijken. Spannend!
Marcia Schrijft 